บทนำ

ภายใต้ผืนฟ้ากว้างใหญ่ของแคว้นอู๋ ณ ขอบป่าลึกใกล้ตัวเมือง ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำและฟ้าร้องครืนครั่น เถ้าแก่หลี่ พ่อค้าเร่ผู้เจนโลก กำลังเร่งบังคับเกวียนของตนให้ฝ่าพายุที่โหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เขาใช้แส้ฟาดลงบนบั้นท้ายของม้าอย่างแรง หวังจะไปให้ถึงตัวเมืองก่อนที่ คลื่นพายุลูกใหญ่ระลอกถัดไปจะซัดกระหน่ำเข้ามา เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้างจนผืนฟ้าสว่างวาบ ทำให้ทัศนวิสัยแทบเป็นศูนย์ แต่แล้ว โชคชะตากลับเล่นตลก! ฟ้าผ่าลงมาอย่างจังใกล้กับเกวียน ทำให้เกวียนไม้พังทลายเป็นเสี่ยงๆ แรงระเบิดส่งผลให้เถ้าแก่หลี่กระเด็นกระเด็นไปตกยังพุ่มไม้หนาข้างทาง ร่างกายของเขาระบมไปทั้งตัว เขาพยายามพยุงตัวขึ้น ทันใดนั้นเอง เท้าของเขากลับสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่นุ่มนิ่ม เมื่อก้มลงมองใต้เท้าเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเป็นร่างเล็กจ้อยของเด็กน้อยที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าซีดเซียวราวกับหิมะ แต่น่าประหลาดที่เด็กน้อยผู้นั้นกลับไม่สะทกสะท้านต่อความหนาวเย็นและสายฝน

ด้วยจิตใจที่เปี่ยมด้วยเมตตา เถ้าแก่หลี่รีบเข้าไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา เขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจาง ๆ จากร่างเล็ก แม้จะอยู่ในสภาพโชกโชนไปด้วยน้ำฝน เมื่อชายผ้าที่ห่อหุ้มร่างกายเด็กน้อยเลื่อนหลุดออก เถ้าแก่หลี่ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง! บนผิวเนื้อนวลเนียนของเด็กน้อย ปรากฏ รอยอักขระสีแดงเข้มซับซ้อนเลือนรางประทับอยู่ มันดูคล้ายสัญลักษณ์โบราณที่เขาเคยเห็นในตำราหรือเศษเสี้ยวของคัมภีร์เก่าแก่ที่นักสะสมบางคนเคยนำมาอวด ถึงแม้เขาจะไม่ได้มีความชำนาญในเรื่องศาสตร์เร้นลับเหล่านี้ แต่ด้วยประสบการณ์ที่เดินทางพบเจอเรื่องราวประหลาดมานับไม่ถ้วน ทำให้เถ้าแก่หลี่รู้ได้ทันทีว่า เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา และอาจเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เถ้าแก่หลี่รู้ดีว่าตนเองไม่สามารถดูแลเด็กน้อยลึกลับผู้นี้ได้ การพาเด็กไปไว้กับตนเองอาจนำมาซึ่งภัยร้ายที่เขารับมือไม่ไหว เขาจึงตัดสินใจนำเด็กน้อยไปทิ้งไว้ที่หน้าประตูใหญ่ของ สำนักกรงเล็บพยัคฆ์ ด้วยความหวังว่าสำนักผู้ฝึกยุทธ์อันยิ่งใหญ่แห่งนี้จะให้ที่พึ่งพิงแก่เด็กน้อยได้ และอาจมีผู้รู้พอจะไขปริศนา รอยอักขระ ที่อยู่บนตัวเด็กได้

เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าสำนักกรงเล็บพยัคฆ์ ผู้ทรงภูมิปัญญาและมีประสบการณ์อันยาวนานในยุทธภพ ได้พบเด็กน้อยผู้นี้เข้า เมื่อเจ้าสำนักเห็นรอยอักขระบนร่างของเด็กน้อย เขาก็รู้สึกตกตะลึงไม่ต่างจากเถ้าแก่หลี่ ท่านก้มลงสำรวจอย่างละเอียด พลางครุ่นคิดถึงตำราโบราณที่เคยร่ำเรียนมา และในที่สุดท่านก็ตระหนักได้ว่า รอยอักขระเหล่านั้นเป็นเสมือนค่ายกลบางอย่างที่ถูกสลักขึ้นไว้บนผิวเนื้อ ซึ่งไม่มีบันทึกใดที่กล่าวถึงอักขระและค่ายกลเช่นนี้ในยุคสมัยปัจจุบันเลย ท่านสัมผัสได้ถึงพลังงานประหลาดที่แฝงอยู่ในรอยอักขระนั้น ซึ่งอาจเป็นค่ายกลหรือพลังวิชาที่สาบสูญไปแล้วจากยุคสมัยนี้ และที่สำคัญ เมื่อท่านตรวจสอบพลังปราณในกายของเด็กหนุ่มอย่างละเอียดถี่ถ้วน ท่านกลับพบว่าพลังปราณทั้งหมดในตัวเขากำลังถูกรอยอักขระนั้นดูดซับไปอย่างต่อเนื่อง ทำให้ไม่มีพลังลมปราณไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขาเลยแม้แต่น้อย ราวกับภาชนะที่ว่างเปล่า

ด้วยความต้องการที่จะศึกษาและค้นหาความจริงเกี่ยวกับรอยอักขระลึกลับนี้ เจ้าสำนักจึงตัดสินใจรับเด็กน้อยมาเลี้ยงดู แต่เพื่อปกปิดความลับและป้องกันไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้ถึงความพิเศษของเขา เจ้าสำนักจึงประกาศให้ทุกคนในสำนักทราบว่าเด็กน้อยผู้นี้เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกนำมาทิ้ง และจะถูกเลี้ยงดูในฐานะ คนรับใช้ ของสำนักเท่านั้น เขาได้รับชื่อว่า ไป๋เหวิน เด็กหนุ่มผู้ไร้ความทรงจำในอดีต ไร้ซึ่งสถานะอันสูงส่ง เติบโตมาในเงามืดภายใต้การดูถูกดูแคลนจากเหล่าศิษย์ผู้ฝึกยุทธ์