ในโลกที่เหล่าสัตว์ต่างวิวัฒนาการจนมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ เกิดเหล่าลูกผสม (ไฮบริด) ขึ้นมากมายหลายสายพันธุ์

ทุกสายพันธุ์ล้วนคงไว้ซึ่งรูปลักษณ์ นิสัย และความสามารถบางส่วนของเชื้อสายดั้งเดิม

แต่ก็จะมีบางจำพวกที่โตมาผ่าเหล่าผ่ากอ ไม่ค่อยจะเหมือนพี่น้องร่วมเผ่าพันธุ์ของตัวเองเท่าไรนัก...

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดก็คงจะเป็น ไฮบริดคาปิบารา ผู้ดำเนินเรื่องราวหลักหลังจากนี้

 

(ไฮบริดคาปิบารา x จระเข้วิวัฒนาการ)

 

กะปิ

'ไฮบริดคาปิบารา' ตัวแสบที่หลงรักพี่เข้คนดุเข้าอย่างจัง หลงเขาหัวปักหัวปำจนเพื่อนสงสัยว่าโดนของ
ถูกตราหน้าว่าเป็น หมามะพร้าวคลั่ง เพียงเพราะวิธีจีบที่ดุดันไม่เกรงใจใคร ขนาดว่าอยู่กลางดงสัตว์กินเนื้อก็ยังไม่หวั่นเกรง
"ถึงคาปิบาราจะเป็นสัตว์กินพืช แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะกินพี่ไม่ได้"

ข้ามเขต

'จระเข้วิวัฒนาการ' ผู้เกลียดสัตว์กินพืชเข้าไส้

หลังถูกคาปิบาราประหลาดสารภาพรักก็ทั้งปฏิเสธและทำร้ายจิตใจสารพัด แต่ก็ยังสลัดเจ้าตัวยุ่งไม่หลุด

อีกทั้งเจ้าตัวยังขยันมาอ่อยมายั่ว ทำตัวเป็นเนื้อเดินได้ราวกับอยากโดนเขาจับกินจนทนแทบไม่ไหว

"น่ารำคาญ บอกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ต่อให้ตามตื๊อจนตาย ยังไงฉันก็ไม่ชอบนาย"

 

 

 

 

"ไม่เห็นกำไลนี่รึไง ถ้ารู้ว่ามันคืออะไร ก็ไปให้ห่างฉันสักที"

"ไม่เอาหรอก ก็แค่กำไลคุมความประพฤติเอง"

"..." สัตว์นักล่าหมดคำจะพูด ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นมองหนูยักษ์ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

เครื่องพันธนาการตรงข้อมือของเขาที่เป็นดั่งการตีตราว่าเคยก่อคดีรุนแรง

ถูกสัตว์กินพืชตัวจ้อยสบประมาทว่าเป็น 'เพียงแค่' กำไลคุมความประพฤติ?

"ถ้าพี่งับผม ผมก็จะงับคืนเหมือนกัน '_' "

"..."

"อ่า อย่างับหูผมก็พอ มันเจ็บ..."

ดูท่าว่าไอ้เด็กสุดห้าวคนนี้ ถ้าไม่ถูกกัดสักทีคงไม่ดีขึ้นเลย

 

 

 

 

"เป็นอะไรทำไมไม่บอกกันอะ ถ้าพี่จะเมินกันอย่างนี้ สู้พี่ด่าผม พูดจาไม่ดีกับผมเหมือนตอนแรกยังจะดีกว่า!" กะปิตวาดกร้าว น้ำเสียงดูโกรธเกรี้ยวตรงข้ามกับท่าทีที่แสดงออก

ใบหูเล็กสีน้ำตาลเข้มสั่นระริก นัยน์ตาดำขลับสะท้านไหวคลอหน่วยด้วยหยาดน้ำ มองฝ่ายตรงข้ามอย่างตัดพ้อ

“ถ้าผมเผลอทำอะไรผิดไป ผมขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ...ฮึก แต่พี่อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย ใจผมมันเจ็บไปหมดแล้ว ฮือ”

“...” คนที่ถูกรั้งตัวไว้ใจอ่อนยวบ เผลอยื่นมือออกคล้ายอยากปลอบคนตัวเล็กกว่า

“โกรธกันเรื่องอะไรบอกปิได้มั้ย” กะปิไม่ปล่อยให้พลาดโอกาสพลางคว้ามือนั้นขึ้นมาเกาะกุม แนบแก้มนุ่มช้อนตามองวอนขอความสงสาร “ปิจะขอโทษ อึก...จะปรับปรุงตัว แล้วก็...จะไม่ทำซ้ำอีก”

ครั้นเห็นดวงตาสีอำพันฉายแววอ่อนลง สัตว์กินพืชตัวน้อยจึงไม่รอช้า โผเข้ากอดร่างหนาแล้วสะอื้นตัวโยน

“อ๊ะ...” ข้ามเขตมองหนูยักษ์ในอ้อมแขนนิ่งนาน ยิ่งเห็นหูน้อย ๆ สั่นไหวยิ่งไม่กล้าปฏิเสธด้วยท่าทีรุนแรงเหมือนก่อนหน้า ท้ายที่สุดก็ต้านทานไม่ไหวแล้วยกมือขึ้นกอดปลอบ แม้ใจจะยังไม่หายขุ่นเคืองกับเรื่องที่ค้างคา

ใครจะรู้ว่าลับหลังไป หลังได้รับสัมผัสตอบกลับ กะปิตัวน้อยผู้น่าสงสารจะเผยยิ้มออกมาทั้งใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ยังคงแกล้งสะอึกสะอื้นเพื่อคงคะแนนความน่าสงสารเอาไว้

หึ ก็ให้มันรู้ไปว่าพี่เข้จะทนกับน้ำตาของเขาไหว ในเมื่อตามง้อธรรมดาไม่ได้ผล ก็มีแต่จะต้องงัดมารยาร้อยเล่มเกวียนที่มีอยู่มาใช้

ถ้าเป็นอย่างนี้ อีกไม่นานเขาก็คงจะถามรู้แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้พี่เขตกับเขาผิดใจกันมันคือเรื่องอะไร!

#ขึ้นหลังพี่เข้กับคาปิบารา